Pierwszy dzień Urszulki w niebie

Zmarłam. A byłam jeszcze taka młoda. I chociaż tu jest naprawdę pięknie to, chciała

bym być nadal z moimi rodzicami i rodzeństwem.

- Witaj Urszulko – powiedział do mnie jakiś mężczyzna

- Dzień dobry – powitałam go, – Kim Pan jest – zapytałam, bo nigdy wcześniej go nie widziałam

- Jestem Bogiem. A to jest mój dom – odpowiedział mi – i od dzisiaj również twój, ponieważ znalazłaś się w moim królestwie – dodał

- A dlaczego nie jestem już z moją rodziną? – zapytałam „przecież ni na pewno za mną tęsknią”

- Poczekasz tu na nich, za jakiś czas również tu trafią i będą razem z Tobą – powiedział do mnie i uśmiechnął się

- Tu jest naprawdę bardzo ładnie i miło – powiedziałam gdy zbliżył się do mnie i pogłaskał mnie po głowie. I chociaż powinnam się ucieszyć to zrobiło mi się smutno, przypomniałam sobie jak robił tak mój tatuś

- Dobrze się u mnie czujesz? Obiecuje ci, że nie będziesz się nudziła – znowu się uśmiechną – mam nadzieje, że Ci się u mnie spodoba

- się Tak, na pewno, – choć tak naprawdę wiedziałam, że będę bardzo tęskniła za rodziną i Czarnolasem

- Wiem, że na początku będzie Ci ciężko, ale na pewno dasz sobie radę – powiedział w taki sposób, jak by czytał w moich myślach i dokładnie wiedział, o czym właśnie pomyślałam

- Mam nadzieje – dodałam i naprawdę w to uwierzyłam, gdy popatrzyła na mnie wzrokiem pełnym miłości

- Jestem pewna, że się zaprzyjaźnimy – i nagle poczułam, że tu będzie naprawdę cudownie a moja rodzina niedługo również tu trafi

- Tak jestem tego pewny – powiedział i oddalił się – do zobaczenia - dodał